ගුරුවරයෙක් වෙනවා කියන එක බොහොම ලේසි රස්සාවක් කියලයි ගොඩක් අය හිතන්නේ. අර කතාවකට කියන්නේ පාක් එකක යනවා වගේ වැඩක් කියලා. ඒත් ඇත්තට ඒක ගම්පහ මල් වත්ත වගේ එකක් නම් නෙමෙයි. ගැලපෙන උදාහරණය තමයි ජුරාසික් පාක් වගේ එකක් කියන එක. ම් ම් ම් ගොඩක් අය හිතන් ඉන්නේ ගුරු වෘත්තිය කියන්නේ පැය 6 ක් වැඩ කරලා මාස 3ක් පඩිත් එක්ක නිවාඩු ලැබෙන රස්සාවක් කියලා. ඒත් ඒක ඇතුලේ හැංගිලා තියෙන අමාරුකම්, අවදානම, වගකීම් එක්ක සමහර වෙලාවට ඇතිවන දරාගන්න අමාරු පීඩනය, මානසික අවිවේකය කියන දේවල් ගුරු වෘත්තියේ හැබැවටම යෙදුනු කෙනෙක් ඇරෙන්න අනිත් කෙනෙක්නම් කොහොමටවත් දන්නේ නෑ.
මුදල් පස්සේ දුවන මෝඩ කළමනාකරනයක් ඉන්න වෙලාවට ඒ පිස්සන්ගෙන් එන රටේ නැති කොළ පුරවන්නත් ඕන උගන්නන එකට අමතරව. ඔන්න ඔය වගේ අමාරුකම් ගොඩක් ගුරු වෘත්තිය තුළ තියෙනවා. ඒවා ගැන පස්සේ දවසක වෙනම කතා කරමු. කොහොම වුනත් ගුරු වෘත්තිය තරම් වටිනා දෙයක් නම් මේ ලොකේ නෑ. බර්ටියා ඉස්සෙලාම උගන්නපු ආයතනයේ විදුහල්පතිවරයා කියන කතාවක් තමයි "It's a Holy Job"
කියන එක. මම නම් ඒ කතාව හදවතින්ම පිළිගන්න දෙයක්. මේ කතා ඇති දැන් බර්ටියා කියන්න යන කතාවට එමු ආපහු.
මේ ළමයි ඔක්කොම ගෙවල් වල හුරතල් වෙලා හැදිච්ච ළමයි. කිසිම බරක් පතලක් නෑ. මහන්සි වෙලා වැඩත් නෑ. ඔය කාරණය නිසා බර්ටියාට වගේම මේ පන්තියට උගන්නපු අනිත් ගුරු භවතුන්ටත් තරමක් ගැටළු සහගත තත්වයක් ඇතිවෙලා තිබ්බා. ඔය අතර දක්ෂ ළමයිත් හිටියා. අවුරුදු ගාණක් ඉහල ලකුණු ගත්ත හොද ළමයි හිටියා. ඒත් ගැටළුව වුනේ Cambridge විභාග රටාවේ පිළිතුරු සැපයිම පිළිබදව ඔවුන්ට පැහැදිලි අවබෝධයක් නොමැති වීමයි. වෙනදා ලකුණු 75 - 80 ගන්න ළමයි ලකුණු 40 ට 50 ට බැස්සා.
මේක ගැන අපි ගුරු දෙගුරු හමුවීම් වලට කතා කළත් ළමයි එච්චරම මහන්සි වෙලා වැඩ කරන්න කැමති වුනේ නෑ. හේතුව අවුරුදු ගාණක් තිස්සේ මේ ළමයි සරළ විභාග රටාවකට හුරුවෙලා තිබීමයි. මොකද බර්ටියා මේ ජාත්‍යන්තර පාසලට යනකොටත් වාර අවසාන වි‍භගේ කිට්ටු වුනහම Study Guides කියලා වාර අවසාන විභාගයට එන ප්‍රශ්න වලට සමානම (සමහර වෙලාවට ඒවම) ගැටළු අඩංගු ප්‍රශ්න පත්‍තරයක් දෙනවා. ඉතින් ළමයිනුත් දන්නවා මොනවද විභාගෙට තියෙන්නේ කියලා. ළමයිනුත් ලකුණු ගන්නවා. බර්ටියා ඇත්තටම මේ Study Guides වලට කැමති වුනේ නෑ. බර්ටියා වගේම වසන්ත සර්, ඉන්දිකා ටීචර්, නසීහා ටීච වගේ කීප දෙනෙක් මේ ළමයි රවට්ටන රටාවට කැමති වුනේ නෑ. ඒ විතරක් නෙමෙයි අපි ඒ ගැන කළමනාකරණය එක්ක කතා බහත් කළා. ඒත් හොඳ පිළිතුරක් අපිට ලැබුනේ නෑ. කොහොම හරි අපි මේ ඉස්කෝලෙට එනකොට ළමයි මේ රටාවට හුරුවෙලා ඉවරයි. ඉතින් ලොකු ගැටළු ගොඩක් අපිට ඉතුරු වෙලා තිබ්බා කොහොමද මේ ළමයිව Study Guides වලින් මුදවලා Cambridge විභාග රටාවට හුරුකරන්නේ කියලා. බර්ටියා නම් මේකට කළේ නංගි පෙන්නලා අක්කා දෙනවා වගේ වැඩක්. බර්ටියා Study Guide එකක් දුන්නට එකේ තියෙන ගැටළු වැරදිලාවත් විභාගෙට නම් ආවේ නෑ (කොහොමද ටිකිරි මොළේ?).
ඔය අතරෙදි අපිට නොසිතු ගැටළු කීපයකට මූණ දෙන්න සිද්ධවුනා. එකක් තමයි අපේ විදුහල්පතිවරයාවෙලා හිටපු ඇමරිකන් ජාතික මහාචාර්ය ග්‍රෙග් ගේ නික්ම යෑම. ඒ එක්කම විනය ගැටළු ගණනාවකුත් මතුවුනා විශේෂයෙන්ම හැංගි හැංගි තිබ්බ ආදර සම්බන්ධතා ගණනාවක් එක පාරම එළියට ඒම. ඔය අතරින් එක දක්ෂ ළමයෙක් හිටියා බර්ටියාගේ ජීව විද්‍යාව පන්තියේ. මේ ළමයටත් ආදර සම්බන්ධතාවයක් තිබිලා අපිට අහුවුනා. ඉතින් විනය කමිටුවේ සාමාජික‍යෙක් විදිහට බර්ටියාටත් අනිත් විනය කමිටු සාමාජික සමාජිකාවන්ටත් පැය ගාණක් මේ ළමයි එක්ක කතා කරන්න වුනා මේ දේවල් නිරාකරණය කරගන්න. අන්තිමට ළමයින්ගේ දෙමව්පියන් එක්කත් කතාකරලා පළවෙනි සහ අවසානවතාවට ඔවුන්ට සමාව දෙන්න විනය කමිටුව හා පරිපාලනය තීරණය කළා. මේ සමාව නිකම් හම්බවෙන එකක් නෙමෙයි. ඒ මොහොතේ පටන් සියළුම ආදර සම්බන්ධතා නවත්තලා දාලා තමන්ගේ ඉගෙනීම් කටයුතු වලට කැපවෙන පොරොන්දුව පිටතමයි මේ සමාව ලැබුණේ. මේ කටයුතු වලින් පස්සේ ගොඩක් ආදර සම්බන්ධතා නම් නැවතුනා. ඒත් ඉගෙනීම් වැඩවල ඒ හැටි ලොකු වෙනසක් නම් අපිට දකින්න ලැබුනේ නෑ ගොඩ දෙනෙක්ගෙන්.
සමහර වෙලාවට බර්ටියාට උත්තර හරිද කියලා බලන්නවත් වෙලාවක් තිබ්බේ නෑ. බර්ටියා රෑ නිදි මරාගෙන ඉමාෂි ලියපු උත්තර නිවැරදි කළා. ඒකට හේතුව තමයි මහන්සිවෙලා ඉගෙන ගන්න ළමයෙකුට උදව් කරන එකෙන් බර්ටියා මාරම සතුටක් ලබපු එක. ඒ වගේම ඒක හොද ගුරුවරයෙකුගේ වගකීමක් වගේම යුතුකමක්. මේ වෙනකොට විභාගෙට ටික කාලයයි ඉතිරි වෙලා තිබ්බේ. ඉමාෂි හැර අනිත් ළමයි ඔක්කොම විභාගේ කල්දැම්මා ඔක්තොම්බර් නොවැම්බර් විභාග වාරයට. අපි ගොඩාක් මහන්සි වුනා. සමහර වෙලාවට හවස හතර විතර වෙනකම් ඉස්කෝලේ ඉවර වෙලත් වැඩ කලා. එහෙම කරලා විභාගෙට කළින් විශාල වැඩ ප්‍රමාණයක් කරගන්න අපිට හැකියාව ලැබුණා. විභාගෙත් ආවා. ඉමාෂි බොහොම හොදින් විභාගෙට උත්තර ලිව්වා. ඊට පස්සේ අපිට තිබ්බේ ප්රතිඵල එනකම් බලන්න එක තමයි. පන්තියේ යාළුවන්ගෙන් මේ ළමයට සහයෝගයක් ලැබුනේ නම් නෑ. කියන්නත් කණගාටුයි මේ ළමයා ගැන ඉරිසියාවක් තමයි අනිත් ළමයින්ගේ හිත්වල තිබ්බේ. පන්තියේ යාළුවෙක් නැතුව තනියෙන්ම තමයි ඉමාෂි අන්තිමට වැඩ කරගත්තේ. හොද වෙලාවට වටිනා ගුරුවරු ටිකක් ළමයව තේරුම් ගත්ත අම්මෙක් තාත්තෙක් ඉමාෂිට හිටියා. ඒක නිසා හැමදෙයක්ම හොද අතට පෙරළුනා.
බර්ටිට අද වගේ මතකයි ඉමාෂිගේ අම්මා මට කතා කරලා ප්රතිඵල කිව්ව වෙලාව. ඉමාෂි එතකොටත් අඩනවා. බර්ටියගේ විෂයට A පාස් එක ළකුණු තුනක් මිස්වෙලා කියලා. ඉමාෂිට ලකුණු 77ක් ජීව විද්‍යාව විෂයට තිබ්බා. බර්ටිට නම් ඒක ලකුණු 100 කට වඩා වටිනවා අපි ටික කාලෙකදි කරපු වැඩ කොටසත් එක්ක. බර්ටි ඒකම ඉමාෂිටත් කිව්වා. ඉමාෂි හැම විෂයකටම හොද ලකුණු අරන් තිබ්බා. බර්ටිට හරියටම ඒවා කියන්න නම් මතකයක් නෑ. බර්ටියගේ ජිවිතේට හම්බවෙච්ච වටිනාම B පාස් එක තමයි ඒක. මහමෙරටත් වඩා ලොකුයි.
කාලයයි තාක්ෂනයයි එක්ක හැම දෙයක්ම වෙනස් වෙලා. අපේ ළමයි තාක්ෂණය එක්ක දියුණු වුනාට ළමයිගේ මනුස්ස ගති ගුණ දියුණු වෙලා නෑ. එවා අභාවයට ගිහිල්ලා. තමන්ගේ රට, භාෂාව, ඉතිහාසය වගේ දේවල් මේ ළමයි වැදගත් නෑ කියලා හිතනවා. අනිත එක අපේ ළමයි දැන් ඉස්සර වගේ නෙමෙයි. මහන්සිවෙලා වැඩ කරන්න කැමති නෑ. ජංගම දුරකතනයටයි පරිගණකයටයි හිරවෙලා. ඒ දෙකෙන් එහාට ජිවිතයක්, සුන්දර ජීවිතයක් තියෙනවා කියලා ඒ ළමයි දන්නේ නෑ. ගොඩක් අම්මලා තාත්තලාටත් එහෙම දෙයක් තියෙනවා කියලා කියන්න උවමනාවක් නෑ. පොතක් පතක් කියවන්නේ නෑ. කියවන කෙනෙක් දැක්කහම හිනා වෙනවා. මේ යන සමාජ රටාවත් එක්ක යන්ත්‍ර වෙලා ඒ මිනිස්සුත්. තවත් මොනවා කියන්නද? කතාව නම් දිග වැඩිවුනා. කමක් නෑ. එහෙනම් ගිහිල්ලා එන්නම්.
No comments:
Post a Comment