පෙර දිනෙක සෙනෙහස

ආදරය යනු සියළු මනුෂ්‍යය සිත් තුල ඇතිවන්නා වු එක් සුවිශේෂි හැගිමකි. එයට කුලයක්, ජාතියක්, ආගමක්, වයසක්, දුප්පත් පොහොසත් බවක් බලනොපායි. එනමුදු මවුපියන් හෝ සමාජය හෝ ඒ දෙස බලන්නේ වෙනත් ආකල්පයකින් විය හැක. එම හේතුන් නිසා බොහෝ පෙම්වතුන්ට එක්වීම කෙසේ වෙතත් සිය සිත රැදි ආදරය ප්‍රකාශ කිරීමට තරම්වත් අවස්තාවක් නොලැබේ. සමහරක් විට ඔවුන් වෙන් වෙන් මාවත් ඔස්සේ පියනැගුවත් ජීවිතයේ යම් සංධිස්තානයකදී ඔවුන් යළි මුණ ගැසී නැවතත් ඒ ප්‍රේමය දලුලා වැඩිය හැක. සමාජය මෙවැනි සබදතා වපර ඇසින් බැලුවත් එම පෙම්වතුන්ට එය ගැටලුවක් නොවිය හැක. මෙය එවැනි සටහනක්.

සඳ එළියෙන් එකළු වු මාවතක දෙපිය නගා යමු අපි දෙදෙනා
අදත් පෙර පුරුදු සෙනෙහසින් . . . . .
පෙර දිනෙක වෙන් වුවද මාවත් දෙකක් අද්දර
අහඹුවක් වු හමුවකට මුල පුරා ඇත අප නැවත
ඔබට මා ද මා හට ඔබද හිමි නොවුවත්
එදා බැදි සෙනෙහස අදත් එලෙසින්ම රදයි අප සිත් තුළ
දෙනොදහක් අද්දර අත් පටලන්න වරම් නැති වුවද
ලොවම නිදන මේ පාළු රැයේ දෑත් පටලා ඇවිද යමු අප
අපව වෙන්කළ මේ කුරිරු ලොවෙන් සැඟවී
සිටින විට ඔබ තුරුල්ලේ පෙර ලෙසම සෙනෙහසින්
අමතකයි අහිමි බව අප අපට
___________________________________________________________________
KB 2020.02.06